Over kerstkleding, het kerstmenu en nog wat.
Nee hoor, het was echt niet zo lang geleden, dat wij ons laatste stukje schreven, en de tijd vliegt, dus daarom nu, na ongeveer anderhalve maand – dat is net zo lang als een half kwartaal – klimmen we weer in de pen en kijken om naar wat is er zoal gepasseerd is in ons clubje.
Nou da’s niet zo veel natuurlijk. In mijn agenda prijkt één echt optreden waar wij – Bas en ikzelf – niet bij konden zijn. Wat wel scherp in ons geheugen is gegrift is het FEEST van Thea en Bernard daarna op 23 november in Nieuwerkerk in “Leefgoed De Olifant”.
Intussen hebben we al wat geoefend voor de ViswijvenThuisDag (VTD), inclusief de ‘minimusical’, en…. voor ons kerstetentje!!! Want dat wordt wat, hoor.
Met ons combootje gaan de avond muzikaal opleuken, en dit keer niet zoals gebruikelijk met het zogenaamde lallen, maar met een serieus programmaatje van oude nummers, zoals daar zijn: “Het reisje van mijn leven”. (Schootemeyer’s succesnummer met de Holland Amerika Lijn. Met tekst van Willem Blonk) Best moeilijk, en “Op reis” (een echte beproeving voor de linkerbashand) en nog een paar andere listige oudjes.
Aan het eind van elke oefenavond houden we de gebruikelijke nazit bij de bar, en filosoferen dan over van alles en nog wat, natuurlijk ook over het kerstetentje, en over allerlei andere zaken, muzikale en onmuzikale.
‘Wat we moeten aantrekken, die avond?’
‘Is er kledingvoorschrift? Nee hoor, gewoon gezellig, We gaan gewoon een beetje lol maken.’
Deze nazit begon met het naderende afscheid van Thea en haar knalgezellige feest in “De Olifant” en over wat we zoal aan lekkers gegeten hadden.
‘En wat hebben jullie uitgekozen voor het kerstmenu?’ was de te verwachten vraag. Nou, de een dit, de ander dat natuurlijk. Ikzelf had gekozen voor eendenborst. De anderen kenden dat gerecht niet zo, en vroegen zich af hoe dat smaakt….
‘Nou, als kipfilet, maar dan anders’, probeerde ik.
‘ Nee, sterker, offuuuh, wilder’, opperde de ander.
‘Over kip gesproken, jij had toch een hele kudde jonge kippen, zei je laatst?’
‘Ja, ja, dat waren toen kuikens, maar die worden groot, weet je.
‘En die heb je niet meer?’
‘Nee, die zijn opgegeten door de buurhond, hoewel die eigenlijk altijd alleen vegetarisch en biologisch hondenvoer krijgt.’
‘Wat een plurk, zo’n vega hond, en nou, een bitterballetje?’
‘Lekker, maar voor de Kerst? Spinazie en dat dan een beetje aanmaken met azijn’.
‘Nee, hoor voor mij geen azijn, ik ben een zuurpruim, die niet tegen zuur kan’.
‘Maar uhh, spinazie zei je, daar hoort wel iets bij, toch, je hebt toch nog wel een duif of zo die rijp is voor de slacht?’
‘Natuurlijk, maar het probleem is alleen dat niemand zo’n lief duifje wil slachten, offuuh, ja toch wel, de buurman, natuurlijk. Die heeft iets slagerigs, geloof ik’.
‘Nou, dit wordt niks hoor, dit gesprek, wat trekken we aan bij het etentje, want daar hebben we het nog niet over gehad, toch?’
‘Ik heb nog een lolbroek in de kast hangen en ook nog een grapjas.’
En zo sleepte dit vruchtbare gesprek zich voort tot iedereen vond dat het sluitingstijd was geworden.
Ik ook, en dus…., tot zover 2019, en dan sluit ik nu het jaar af met de beste wensen voor alle viswijfjes, donateurs, en iedereen die dit leest
veel geluk en goede gezondheid in 2020.
Wimmes,23 dec 2019