Het is de laatste tijd betrekkelijk rustig in onze vereniging, en dat is wel normaal zo in het najaar en de winter. Dat geeft ons – met hulp van Madeleine en Anne – in ieder geval de gelegenheid ons goed voor te bereiden op de ViswijvenThuisDag (VTD) op 8 maart aanstaande.
Ons laatste officiële optreden was in Nieuwerkerk op 9 januari, voor de plaatselijke afdeling van Vrouwen van Nu. Op zich best een vreemd optreden, want – zo werd verteld – de afdeling Nieuwerkerk van Vrouwen van Nu hield er mee op, en de reden was: Er kon geen nieuw bestuur worden gevormd.
Dat gaf ons een beetje het idee naar een bijzondere afscheidsbijeenkomst te gaan, en omdat je daar op latere leeftijd vaker tegenaan loopt, wisten we niet wat we moesten verwachten. Een begrafenisstemming??? Of juist een uitbundig potverteren??? En hoe moest onze speellijst er dan uitzien??? Moesten liedjes over “afscheid nemen” wel of juist niet opgenomen worden in de setlist, en zo ja, in welk deel van het programma???
Nou, ja, omdat niemand de antwoorden wist zijn we er maar met een redelijk neutraal programma op af gestapt, en dat bleek toch de juiste instelling.
We hebben er best een gezellige middag van gemaakt met een ouderwetse rustige “Farewell” als slotlied.
Voor Teuna was het nog best een bijzondere middag, alleen al vanwege de ontmoetingen met oude klasgenoten van haar toenmalig lagere school in Nieuwerkerk.
Natuurlijk hebben we nog in het vorige jaar ons gebruikelijke uiterst gezellige kerstetentje gevierd in Swanla. Dat was prima verzorgd. Lof voor ons clubje en ons dorpshuis.
Met de minimusical gaat het steeds beter. Het gaat ergens op lijken, zeg maar. Nee, sterker…, het wordt steeds leuker. 8 Maart aanstaande!! Kom dat zien, kom dat zien!!!
Maar nu moet ik u toch eerst iets hééél serieus vertellen. Een aantal weken terug stond ik ‘s morgens op met een vervelende rugpijn. In de loop van de dag verbeterde dat enigszins, maar het hinderde me toch wel dusdanig, dat ik bedacht, dat het ’s avonds misschien niet zou lukken om Bas te sjouwen en te bedienen, en dat het daarom misschien wel slim was om de ukelele mee te nemen. Had ik toch wat om handen en kon ik erbij blijven zitten, nietwaar?
Bij aankomst in het dorpshuis was er hulp om Bas even uit de instrumentenkast te halen en naar de oefenruimte in de theaterzaal te brengen.
Daar zouden we Bas uit zijn hoes halen, maar al doende voelde ik al wat vreemds. Bas zijn hals leek scheef te staan. Bij verdere inspectie bleek, dat de hals van Bas was losgescheurd en door de spanning op de snaren schuin naar voren was getrokken. Het achterblad was over een lengte van tientallen centimeters losgescheurd evenals het voorblad, waarin boven dien een scheur was ontstaan.
Wat een schrik!!! Bas die al over de 100 is, en die een nekhernia oploopt, een nekwervel breekt……???
Hoe moet dat aflopen, met de ViswijvenThuisDag in het vooruitzicht???
Marian, die op die avond bardienst had, wilde wel even wat foto’s maken op haar mobieltje, en die naar mij doormailen en gelijktijdig Fred – de beheerder – inlichten.
Daarna hebben we Bas maar weer ingepakt en teruggezet in de instrumentenkast, en later op de avond met Fred besproken, dat we het voorval beiden zouden melden aan onze verzekeringsagent/werkgever. Het was duidelijk, dat de “dader(s)” op het kerkhof te zoeken zou(den) zijn.
Om een lang verhaal kort te houden: Bas is aan zijn herstel bezig op kosten van de “verzekering”. Intussen speel ik op een leenbas desnoods tot na 8 maart a.s.
Hij – die leenbas dus – klinkt prima, hoor. Kom maar luisteren op de 8ste.
Wimmes, 2 maart 2020